Улаанбаатарын тэнгэрт нар хайлж, цас ороход хөшгөө хаагаад, ор шиг хэлбэртэй зүйл дээр хэвтэж, даавуу мэт зүйл доогуур биеэ шургуулаад, сарыг хайруулын тавган дээр шарагдаж улайх үед авдар мэт хэлбэртэй дүрс гардаг зүйлийг үгүй болгоод нүдээ анин өөрийнхөө жинхэнэ бодит ертөнц рүү одов би.

     Өдөржин хийсвэр санаандаа буй болгосон найз гэх өөр шигээ биетүүт, ажил гэх Сизифийн хөдөлмөр, хайртай гэж худлаа ярих гарт байгаа нимгэн хавтгай, тэгш өнцөгт зүйл зэргээс залхсан миний цогцос ор шиг хэлбэртэй зүйл дээр хэвтэж, даавуу мэт зүйл доогуур шургаад бодит ертөнц рүүгээ нүдээ анин аялах дуртай.

     Өглөө болоход даавуу мэт зүйл доороосоо цогцосоо сугалан гаргаад, ор шиг хэлбэртэй зүйл дээрээс бууж, нүүр мэт хэлбэртэй зүйлээ угааж, хувцастай адилхан юмаа өмсөөд байшин мэт хэлбэртэй оромжоосоо гардаг.

     Гудамжтай адилхан замаар өөр шигээ биетүүдтэй зөрөлдөн, унаа мэт явдаг дөрвөлжин төмөр дотор суугаад Улаанбаатарын үл мэдэгдэх газар байгаа үй түмэн цогцос хөлхөлдсөн тэр газар очиж, хаалгатай адилхан зүйлээр оронгуут инээмсэглэл нэрт багаа гаргаж өмсөөд, ширээ шиг хэлбэртэй юмны ард, сандал мэт зүйл дээр сууж, өөр шигээ цогцоснуудтай өөрсдийнх нь хэл мэт авиагаар харьцана. Залхмаар...

     Тэнгэрт шөнөжин нисэж ирсэн би газарт буугаад өөр шигээ адилхан биетүүдийн өмхийг үнэрлэн суух, Гутамшиг...

     Орой болох үед жинхэнэ ертөнцдөө очихоор мөнөөх л гудамж шиг замаар алхалан хайрын гэртээ хүлээж буй эхнэр, хүүдээ яарна.